Eric Jan Wijs
De Wereld Door Andere Ogen
Eric is kunstenaar. Maar niet zomaar een kunstenaar: hij creëert zijn werk vanuit een zintuiglijke wereld die voor de meesten van ons grotendeels verborgen blijft.
Eric leeft voornamelijk in zijn eigen wereld een gecreëerde versie van deze maatschappij ,waardoor hij zich staande kan houden.
Eric leeft met slecht zicht en andere lichamelijke beperkingen, die hem dagelijks weer op de proef stellen zowel lichamelijk en ook geestelijk. Maar juist die omstandigheden vormen de kern van zijn kunstenaarschap. Zijn kunst laat zien hoe hij de wereld ervaart — niet met de ogen, maar met hart, handen en ziel.
Zijn doeken en sculpturen zijn meer dan beelden; het zijn landschappen van gevoel, intuïtie en beleving. Hij maakt gebruik van structuren, tastbare materialen, ruwe en zachte contrasten. veel van zijn werk is tevens de uitdaging die hij zichzelf oplegt daar waar het eigenlijk al niet meer mogelijk zou zijn. Om zo gedetailleerd te werken vindt hij steeds weer een oplossing ,NEVER GIVE UP ,BUT TRY EVERYTHING AND WHEN YOU DI DO IT AGAIN. Never give up deze woorden en de woorden alleen voor vandaag de rode draad door zijn leven.
Kleuren worden soms bewust fel of juist vaag aangebracht, vormen lijken te bewegen onder je vingers in plaats van alleen onder je blik. Alles in zijn werk nodigt uit tot vertragen, voelen en luisteren. Maar zoals de meeste mooie dingen ontstaan ze niet expres maar veelal door een ongelukje een onbedoelde verfstreek een druk in de klei en of noem maar op, dit is meestal de chaos zoals Eric die noemt, die dan net dat mooie laat zien wat eerst niet zichtbaar was, want binnenin de chaos is de plaats waar de mooiste dingen kunnen ontstaan. een voorbeeld is het zaadje wat men plant en uitgroeit tot .....
Wat Eric creëert, is geen exacte weergave van de buitenwereld, maar een eerlijke reflectie van zijn binnenwereld. Een wereld waarin tastzin, geur, geluid en herinnering samenkomen in kunst. Elk werk is doordrenkt van aandacht en betrokkenheid. Zoals Eric zelf zegt: “as always, met eerbied, respect en liefde.”
Het is niet zomaar een uitspraak, het is zijn manier van leven en werken. Of hij nu aan een stuk begint of in gesprek is met mensen over zijn werk, die houding is altijd voelbaar. Hij werkt traag, met zorg en geduld, vaak vanuit een innerlijke rust die zeldzaam is in een wereld die almaar sneller lijkt te draaien.
Voor Eric is kunst niet alleen expressie, maar ook communicatie. Zijn werken vormen een brug naar anderen — een uitnodiging om te vertragen, om stil te staan bij wat zien, voelen en begrijpen werkelijk betekenen. Hij vraagt geen medelijden of bewondering, alleen openheid. Wie zich daarvoor openstelt, ontdekt in zijn werk een diepe menselijkheid, een andere vorm van schoonheid.
Zijn kunst is een stem in een wereld waar stilte vaak over het hoofd wordt gezien. En die stem fluistert zacht, maar krachtig: dat er kracht zit in kwetsbaarheid, en schoonheid in het anders-zijn.
© Foto Erna Faust
Arno Rollenberg
Van Licht tot Klei: een innerlijke reis in beeld
Arno Rollenberg begon zijn artistieke reis op een onconventionele manier. Niet via een academie of galerie, maar midden in de wereld van muziek, beweging en kleur. Op zijn 27ste dook hij de undergroundscene in met een psychedelische lichtshow, waarmee hij jarenlang langs feesten en evenementen in Nederland en Duitsland trok. Zijn visuele werk was geen decoratie, maar een integraal onderdeel van de beleving – vloeibare kleuren, pulserende vormen, en hypnotiserende patronen die samensmolten met de muziek en de energie van het publiek.
Wat begon als een technisch experiment, groeide uit tot een diep persoonlijke vorm van expressie. De beelden die hij live projecteerde – vaak intuïtief, spontaan en onvoorspelbaar – bleven na de shows in zijn hoofd ronddwalen. Het waren geen momentopnamen meer, maar innerlijke visioenen die om aandacht vroegen. Ze bleven knagen, als dromen die niet vergeten willen worden. Om deze innerlijke beelden te ordenen en vast te leggen, begon Arno te tekenen en schilderen. Zijn werk werd intiemer, persoonlijker – een manier om het vluchtige te vangen, het ongrijpbare zichtbaar te maken.
Toch miste er iets. Papier en verf boden hem wel ruimte, maar niet de fysieke aanwezigheid die hij in zijn lichtshows zo krachtig had ervaren. Die zoektocht leidde hem uiteindelijk naar keramiek – een medium dat hem niet alleen de mogelijkheid gaf om vorm te geven, maar ook om te bouwen, te voelen, en te experimenteren met textuur en volume. In klei vond hij een nieuwe vrijheid: de beelden uit zijn geest kregen eindelijk gewicht, letterlijk en figuurlijk.
Zijn keramische werken zijn sculpturaal, kleurrijk, en vaak enigszins vervreemdend. Ze lijken op dromen in vaste vorm – soms organisch en vloeiend, soms hoekig en gelaagd. Net als zijn lichtshows zijn ze zelden rationeel opgebouwd. Hij werkt intuïtief, laat zich leiden door wat ontstaat. Elk stuk is een momentopname van een innerlijke toestand, een visueel dagboek zonder woorden. Het proces van maken is voor Arno minstens zo belangrijk als het eindresultaat – het is een vorm van meditatie, een manier van aanwezig zijn in het nu.
Wat zijn werk zo bijzonder maakt, is de brug die hij slaat tussen het ongrijpbare en het tastbare. Of het nu ging om licht dat danste op muren of klei die onder zijn handen tot leven komt, Arno Rollenberg zoekt steeds naar manieren om zijn innerlijke wereld te delen met de buitenwereld. Zijn werk nodigt uit tot verwondering, vertraging en vooral tot voelen – een ontmoeting tussen maker en kijker, zonder woorden.
